Vliegtuigen met staartjes

"Een maal per week" antwoordde hij. Ik vroeg hoeveel keer hij deze trein nam.Eenmaal per week nam hij nog de trein naar Oudenaarde, om te gaan kaarten of zo. Vroeger gingen ze samen, hij en zijn vrouw, meermaals per jaar op reis. Verre reizen waren het, vol van cultuur en avontuur.

"Ik kan haar toch moeilijk binnen steken he"
Ongevraagd kreeg ik zijn verhaal. Grijs in het nette pak, grijs haar onder een grijze pet.
Misschien maakte ik ongewild deel uit het wekelijkse ritueel, was dit zijn enige nog overblijvende link met de buitenwereld. Blij als hij was iemand die luistert te vinden.

"Twee vliegtuigen met een staartje, en een zonder. Dat zegt ze dan, als ze terug binnen komt. En dan lacht ze voldaan."

Oud worden ...

Stil water

Stil water diepe gronden. Ik ben een stil water. Onopvallend, discreet, aandacht vermijdend, hoe rustig kan iemand zijn. Ja, in de ogen van de toevallige toeschouwer, die enkel het oppervlak ziet. Onzichtbaar is de kolkende gedachtenstroom, een niet aflatende golfstroom die mijn denken voedt. Misschien kan deze blog het zichtbaar maken. Verwacht geen literaire hoogstandjes. Ik verwacht weinig. Enkel publiceren van wat in me omgaat. Tot het stopt. Of ik stop.