The end

Een tijd terug zette ik mijn oude camcorderopnamen over. van analoog naar digitaal. van magneetband naar dvd. alles voor het nageslacht bewaren. de gebruikelijke verjaardagfeestjes, dopen, trouwfeesten, pretparkuitstapjes, eerste pasjes, elk cliche passeerde de revue. met steeds veranderende, verouderende personages, veranderende decors, een slecht geregisseerde B-film van ons leven tot nu .
Eén constante dook steeds weer op. Liep in en uit het beeld, zich van niets bewust, niet beseffend. Bobbie, onze "trouwste vriend". vuilbakkenras van het zuiverste soort. ultra trouw, moederkloek, zelfs voor aartsvijand poes, een haar op het lijf geschreven rol als figurant in onze levenssoap.
Ze zal nooit meer in beeld komen. Na een "carrière" van 15 jaarheeft ze ons zachtjes verlaten. 15 jaar, als ik een volkswijsheid mag geloven bereikte ze de gezegende leeftijd van 105 mensenjaren.

Voor haar was het "the end"

Een einde is steeds het moeilijkste, gelijk welke prent ik bekijk, scenaristen vinden het toch zo moeiljk een verhaal te voorzien van een einde. hoe dat komt? misschien omdat echte verhalen geen einde hebben. alles loopt verder, er is zomaar niets dat stopt. Zelf de dood stopt niets. niet dat ik weet toch.

mond vol tanden

Ca va?
Gaat het
Alles goed?

Steeds antwoord ik ja. Hoewel het soms wel eens nee is . Vragen waarop een enkele manier van antwoorden verwacht worden, is daar in de literatuur een benaming voor? Ik vraag me af wat er zou gebeuren als iedereen naar waarheid zou antwoorden...


Stel je voor, volgend gesprek:
"Hey, ça va?"
"Nee, gistermorgen is mijn wc overgelopen, heel de badkamer onder de stront, mijn aflopen waren verstopt, mijn wagen startte niet deze morgen en ik stond 2 uur in de file, mijn vrouw laat me zitten, mijn dochter van 16 is zwanger, daarnet crashte mijn pc en ik had mijn bestand niet gesaved , vanavond moet ik naar een rotreceptie waar ik totaal geen zin in heb, eigenlijk heb ik zin om vanavond met mijn auto de eerste de beste vijver in te rijden.
En er is geen suiker meer aan het koffiemachine.
Hoe is het met U?"

Ik zie de arme man/vrouw al gechoqueerd afdruipen, met een "mond vol tanden", zich voornemend de volgende keer in een grote boog om je heen te lopen.

Soms voel ik me redelijk autistisch. Wie denkt er nu in hemelsnaam na over zo iets evindents. Gewoontes, de regels van de dagelijkse omgang met elkaar, het word ons met de paplepel ingegeven, het zou gewoon automatisch moeten komen, het zou in mijn hersencellen moeten geprogrammeerd zitten, zoals ik adem, geblueprint in mijn ruggegraat.

Hoewel....Monhy Python (en hun talloze erfgenamen) hebben van zulke denkwijzen leuke humor gemaakt. Misschien toch niet zo absurd waar ik mee bezig ben....

Vliegtuigen met staartjes

"Een maal per week" antwoordde hij. Ik vroeg hoeveel keer hij deze trein nam.Eenmaal per week nam hij nog de trein naar Oudenaarde, om te gaan kaarten of zo. Vroeger gingen ze samen, hij en zijn vrouw, meermaals per jaar op reis. Verre reizen waren het, vol van cultuur en avontuur.

"Ik kan haar toch moeilijk binnen steken he"
Ongevraagd kreeg ik zijn verhaal. Grijs in het nette pak, grijs haar onder een grijze pet.
Misschien maakte ik ongewild deel uit het wekelijkse ritueel, was dit zijn enige nog overblijvende link met de buitenwereld. Blij als hij was iemand die luistert te vinden.

"Twee vliegtuigen met een staartje, en een zonder. Dat zegt ze dan, als ze terug binnen komt. En dan lacht ze voldaan."

Oud worden ...

Stil water

Stil water diepe gronden. Ik ben een stil water. Onopvallend, discreet, aandacht vermijdend, hoe rustig kan iemand zijn. Ja, in de ogen van de toevallige toeschouwer, die enkel het oppervlak ziet. Onzichtbaar is de kolkende gedachtenstroom, een niet aflatende golfstroom die mijn denken voedt. Misschien kan deze blog het zichtbaar maken. Verwacht geen literaire hoogstandjes. Ik verwacht weinig. Enkel publiceren van wat in me omgaat. Tot het stopt. Of ik stop.