The end

Een tijd terug zette ik mijn oude camcorderopnamen over. van analoog naar digitaal. van magneetband naar dvd. alles voor het nageslacht bewaren. de gebruikelijke verjaardagfeestjes, dopen, trouwfeesten, pretparkuitstapjes, eerste pasjes, elk cliche passeerde de revue. met steeds veranderende, verouderende personages, veranderende decors, een slecht geregisseerde B-film van ons leven tot nu .
Eén constante dook steeds weer op. Liep in en uit het beeld, zich van niets bewust, niet beseffend. Bobbie, onze "trouwste vriend". vuilbakkenras van het zuiverste soort. ultra trouw, moederkloek, zelfs voor aartsvijand poes, een haar op het lijf geschreven rol als figurant in onze levenssoap.
Ze zal nooit meer in beeld komen. Na een "carrière" van 15 jaarheeft ze ons zachtjes verlaten. 15 jaar, als ik een volkswijsheid mag geloven bereikte ze de gezegende leeftijd van 105 mensenjaren.

Voor haar was het "the end"

Een einde is steeds het moeilijkste, gelijk welke prent ik bekijk, scenaristen vinden het toch zo moeiljk een verhaal te voorzien van een einde. hoe dat komt? misschien omdat echte verhalen geen einde hebben. alles loopt verder, er is zomaar niets dat stopt. Zelf de dood stopt niets. niet dat ik weet toch.